Zanim zaczniemy myśleć o ewentualnych powodach niechęci dziecka do nauki, warto zastanowić się, czy awersja do szkolnych obowiązków nie wynika z lenistwa naszej pociechy, przekory czy niedojrzałości emocjonalnej.
Przyczyny braku chęci do nauki mogą być różne:
1. Brak motywacji do pracy, do działania, do obowiązków
2. Niższy poziom umiejętności poznawczych: postrzegania, zapamiętywania i przetwarzania informacji dochodzących z otoczenia. To także: percepcja wzrokowa, słuchowa i mowa.
3. Trudności w nauce wynikają z dysleksji, dysgrafii, dysortografii, dyskalkulii. Te deficyty diagnozowane są najczęściej w pierwszych latach nauki szkolnej.
4. Problemy neurologiczne lub biologiczne, które związane są z rozwojem dziecka i wynikają z problemów ze zdrowiem od urodzenia lub z doświadczeń życiowych (choroby, wypadki, urazy)
5. Trudności komunikacyjne z rówieśnikami, nieumiejętność utrzymania relacji z innymi osobami, nieśmiałość, agresja, mutyzm
6. Kłopoty w odnalezieniu się w nowym środowisku i otoczeniu
7. Trudna sytuacja w domu rodzinnym: bezwarunkowe uzależnienie od rodziców, brak kontaktu z rodzicem, przemoc psychiczna lub fizyczna, wygórowane ambicje rodziców, poczucie osamotnienia itp.
Co zrobić, gdy dziecko nie chce się uczyć?
1. Spokojna rozmowa w domu z członkami rodziny i dzieckiem na temat stosunku pociechy do obowiązków szkolnych
2. Spotkanie z wychowawcą lub nauczycielami, zgłoszenie problemu dziecka, dopytanie, jak wygląda praca dziecka w szkole i jego relacje rówieśnicze
3. W przypadku zdiagnozowanych trudności dziecka, opracowanie przez specjalistów programu pomocowego, który obejmie działania wspomagające dziecko w domu i w szkole
4. Pełne zaangażowanie rodziców i nauczycieli oraz dziecka w proces terapeutyczny.
Należy wystrzegać się:
1. Wykonywania obowiązków i prac szkolnych za dziecko lub przejęcie pełnej kontroli nad dzieckiem
2. Nieprawidłowego motywowania pociechy do nauki np. system kar, czy nagród pieniężnych
3. Pozostawienie dziecka samemu sobie, brak pomocy ze strony rodziców
4. Stawienie wygórowanych wymagań dziecku przez rodzica czy nauczycieli
Należy zawsze z dzieckiem otwarcie i szczerze rozmawiać, wysłuchać go, nie ignorować ani minimalizować jego kłopotów. Spokojnie i rzeczowo tłumaczyć mu, że nauka jest jego obowiązkiem, a poznawanie i odkrywanie świata cenne i konieczne.